*

Ik had deze week een belafspraak. De dag ervoor appte mijn secretaresse: ‘Hou je er rekening mee dat ze haar vader onlangs verloor aan corona?’. Een vader van een collega. Het klinkt ver weg, maar kwam toch dichtbij. De dagelijkse cijfers over de slachtoffers kregen nog net geen gezicht, maar het raakte me. Kan mijn vader ook overkomen, of mijn moeder. Ik prijs me gelukkig met mijn gezondheid en dat van ons gezin en de familie. Maar het zijn dagkoersen. Ik prijs me gelukkig dat ik niet nu de zorg heb voor jonge kinderen, want ik zie om me heen wat het vraagt van ouders om alle ballen in de lucht te houden. Ik prijs me gelukkig met een tuin, want ik realiseer me dat voor velen de oproep: ‘Blijf thuis’ gelijk staat met ‘blijf binnen’. Het dagelijkse leven mag dan tot stilstand zijn gekomen, de weerrecords trekken zich er niets van aan.

Opgesloten op mijn werkkamer beheersen Zoom, Teams en Pexip mijn leven. Zo zeer zelfs dat ik af en toe hunker naar een gewone telefonische vergadering. Eerlijk gezegd had ik er een maand geleden nog nooit van gehoord. Nu kunnen we niet meer zonder. En hoewel fysiek bijeenkomen veel voordelen heeft zijn deze calls met beeld geweldig. Bovendien werkt het disciplinerend en efficiënt.

‘Ik ga altijd fluitend naar school en fluitend naar huis’, zei Floris toen ik hem vorige week voor het eerst sprak. Floris – vanwege privacyredenen niet zijn echte naam – is de leerling aan wie ik ben gekoppeld via project Thuisschoolmaatje.