Weeklog Paul Rosenmöller: Meer nodig voor thuiszitters

De week van 15 t/m 21 mei 2017.

Er waren tal van acties tijdens de Actieweek Thuiszitters, die van 8 tot en met 12 mei plaatsvond. Dat was en is hard nodig. Minder dan een jaar geleden zette ik mijn handtekening namens de VO-raad onder het thuiszitterspact, dat daarnaast ondertekend werd door de PO-Raad, Vereniging van Nederlandse Gemeenten en de ministeries van OCW, VenJ en VWS. De centrale ambitie van het pact is dat in 2020 geen enkel kind langer dan drie maanden thuiszit, zonder een passend aanbod van zorg en/of onderwijs.

Die handtekening zette ik niet voor niks. Het schept verplichtingen en het zijn onze leden die deze ambitie moeten waarmaken. Tijdens de actieweek, die we in samenwerking met 17 landelijke partners organiseerden, werd elke dag een praktijkvoorbeeld gedeeld over de aanpak van thuiszitten. Want er gebeuren ook veel goede dingen die nog onvoldoende bekend zijn en regio’s kunnen elkaar inspireren en veel van elkaar leren. Ook dat was een belangrijk doel van onze actieweek.

Op maandag kon ik op Radio 1 aandacht schenken aan de actieweek. En op woensdag was er een grote ‘maatwerkbijeenkomst thuiszitters’, waar ik in gesprek ging met onder andere ouders van jongeren die thuiszitten. Het spreekt voor zich dat de rol van ouders van groot belang is en dat de behoefte sterk is om onderwijs meer op maat aan te bieden, afhankelijk van de mogelijkheden van individuele jongeren. Toch voelden de aanwezige ouders zich veelal onvoldoende gehoord en begrepen. Dat leidde tot emotionele verhalen die iedereen in de zaal diep raakten. Juist die verhalen versterken nog eens de noodzaak om de ambitie uit het thuiszitterspact te realiseren en ze onderstrepen waar het in essentie om draait: dat alle kinderen in beeld zijn en dat elke partij (onderwijs, gemeente en zorg) vanuit zijn eigen verantwoordelijkheid bijdraagt aan een oplossing en bereid is de samenwerking te intensiveren. Alleen dan halen we de doelen die we gezamenlijk hebben gesteld in het pact. Dat zijn we aan de jongeren en hun ouders verplicht.