Blog: ‘Fijn dat iemand me wil helpen’

08 april 2020

Ik had deze week een belafspraak. De dag ervoor appte mijn secretaresse: ‘Hou je er rekening mee dat ze haar vader onlangs verloor aan corona?’. Een vader van een collega. Het klinkt ver weg, maar kwam toch dichtbij. De dagelijkse cijfers over de slachtoffers kregen nog net geen gezicht, maar het raakte me. Kan mijn vader ook overkomen, of mijn moeder. Ik prijs me gelukkig met mijn gezondheid en dat van ons gezin en de familie. Maar het zijn dagkoersen. Ik prijs me gelukkig dat ik niet nu de zorg heb voor jonge kinderen, want ik zie om me heen wat het vraagt van ouders om alle ballen in de lucht te houden. Ik prijs me gelukkig met een tuin, want ik realiseer me dat voor velen de oproep: ‘Blijf thuis’ gelijk staat met ‘blijf binnen’. Het dagelijkse leven mag dan tot stilstand zijn gekomen, de weerrecords trekken zich er niets van aan.

Hoe intelligent onze lockdown ook is, mensen krijgen het zwaarder. Onze leerlingen krijgen het zwaarder. Eén op de vijf loopt een achterstand op met het onderwijs op afstand. Dat zeiden onze leden in een peiling. Dat valt niet te negeren. Daarom zijn we een actie gestart om een prachtig initiatief van Academie Tien, een school in Utrecht, landelijk te maken. Vrijwilligers koppelen aan leerlingen.

Ik ben inmiddels gekoppeld aan ‘mijn’ leerling. Loes, de mentor, heeft me over hem verteld. Hij kan een steuntje in de rug goed gebruiken. Aan al die collega’s van Loes in het land, aan schoolleiders en bestuurders vraag ik: laat zien welke leerlingen dat steuntje in de rug ook kunnen gebruiken. Nu kunnen we iets doen om de achterstanden die wellicht straks ontstaan te beperken.

Er zijn al vele vrijwilligers geworven via www.thuisschoolmaatje.nl. De ervaringen bij Academie Tien zijn positief. En in de chat op Teams tussen Loes, de leerling en mij zei de 13-jarige: ‘Fijn dat Paul me wil helpen’. Dat gevoel gun je meer leerlingen. Laten we met z’n alleen de schouders er onder zetten – dat vindt Paul ook fijn.