Weeklog Paul Rosenmöller: Schrik, verdriet en woede
De week van 29 mei t/m 4 juni 2017.
Het is de nachtmerrie van elke ouder, schoolleider of docent. Dat er iets met je kind of je leerling gebeurt, iets ernstigs. De mate van ernst kan nog variëren, zo bleek afgelopen week. Donderdagochtend werd ik wakker met het bericht dat er die nacht in Frankrijk een ongeluk was gebeurd met een bus met leerlingen en begeleiders van het Strabrecht College. De eerste beelden toonden een verwoeste voorkant van de bus. In de loop van de ochtend zag ik Leenderd van der Deijl, de rector van de school, en de burgemeester op televisie reageren. Hij deed dat knap.
Die middag hadden wij de Algemene Ledenvergadering van de VO-raad en ik begon mijn korte inleiding met een enkele opmerking over het ongeluk, de kwetsbaarheid van jonge kinderen en de verantwoordelijkheid die we als scholen voor hen hebben. En natuurlijk met steun voor Leenderd en zijn team. Het Pinksterweekend hadden Leenderd en ik contact per mail. De impact van het ongeluk was enorm, zo schreef hij, maar er was ook het besef dat het nog zoveel erger had kunnen aflopen. Ondanks de gewonden en zelfs een enkele zwaargewonde heeft iedereen het ongeluk overleefd. Stel je voor dat het anders zou zijn geweest.
Het kan nog erger. Donderdagavond werden we via de media opgeschrikt door het bericht over het verdwijnen van de 14-jarige Savannah. Terwijl naar haar gezocht werd, was er een dag later het bericht over de verdwenen Romy, die kort daarna dood werd gevonden in Achterveld. Afgelopen zondag werd ook het lichaam van Savannah gevonden op een industrieterrein.
Ik merkte tijdens de Pinksterdagen dat ik het nieuws over de meisjes op de voet volgde, dat er veel over werd gesproken. U zult dat wellicht herkennen. Je probeert je voor te stellen wat deze drama's voor de ouders en familieleden betekenen. Wat voor impact het heeft op vriendinnen op school, de gemeenschap waar zij woonden en ga zo verder. Op Tweede Pinksterdag laat de politie weten dat ze twee jongens van 14 en 16 jaar hebben gearresteerd vanwege verdenking van betrokkenheid bij de dood van de meisjes. Gezien de leeftijd vast en zeker ook middelbare scholieren. Los van het feit dat nog niets bewezen is, hebben deze jongens vast ook ouders, leraren en een rector.
Ik voel me betrokken, maar tegelijk ook machteloos bij het aanschouwen van al dit verdriet. Jonge levens in de knop gebroken. Ik wens de scholen die afgelopen week met schrik, verdriet en rouw te maken hebben gehad, heel veel sterkte.
